นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
อ้อมกอดรอยมาร
“คุณเป็นบ้าอะไร ปล่อยตัวฉันเดี๋ยวนี้นะ!” ตอนนี้ชลลดาโมโหพสธรมาก เขาเป็นอะไรอีก เราต่างเลิกกันและเขาก็คงแต่งงานไปแล้ว ทำไมต้องมาวุ่นวายกับเธอด้วย
ผู้เข้าชมรวม
97
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
97
หมวด : รักดราม่า
อัปเดตล่าสุด : 22 ก.ค. 66 / 23:07 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
“คุณเป็นบ้าอะไร ปล่อยตัวฉันเดี๋ยวนี้นะ!” ตอนนี้ชลลดาโมโหพสธรมาก
เขาเป็นอะไรอีก เราต่างเลิกกันและเขาก็คงแต่งงานไปแล้ว ทำไมต้องมาวุ่นวายกับเธอด้วย
“แล้วเธอล่ะ แต่งตัวเซกซี่แบบนี้คงหวังไปอ่อยคนในงานใช่ไหมชล” พสธรโกรธเลือดขึ้นหน้า เธอไม่เห็นหรือไงว่าคนอื่นมองเธอด้วยสายตาแบบไหน ถ้าอยากใส่นักทำไมไม่มาใส่ให้เขาเห็นคนเดียว
“ใช่ ก็ฉันมาเพื่ออ่อยผู้ชายโง่ ๆ เพื่อจะได้หลอกเอาเงิน เหมือนที่ฉันทำกับคุณไง ที่นี้ปล่อยได้ยัง”
----------------------------------------------------------------------------------------
ตัวละคร พฤติกรรม สถานที่ หน่วยงาน วิชาชีพ และเหตุการณ์ต่าง ๆ เป็นเรื่องสมมติที่แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
โดยนักเขียนมิได้มีเจตนาชี้นำ หรือส่งเสริมการกระทำใด ๆ ที่เกิดขึ้นในเรื่องราว
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติพุทธศักราช 2557 ห้ามดักแปลงบทความ คัดลอกและนำไปใช้บางส่วนและนำไปเผยแพร่ไม่ว่ากรณีใด ๆ ทั้งสิ้น
โดยไม่ได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนมีบทลงโทษบัญญัติไว้สูงสุดตามกฏหมาย พระราชบัญญัติ 2537
ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะ ดีใจมาก ๆ ที่เห็นงานเขียนของเรา ^^
พระจันทร์ว่าง
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
อ้อมอรอยมาร
ลลาเยหน้ามอนที่เธอรัและเทิทูน ารไ้นอนออีนแบบนี้ทำให้เธอมีวามสุมา อยาะหยุเวลาไม่ให้ผ่านไปเร็วมานั ถ้าหาเป็นไปไ้็อยาให้เวลาหยุเพียเท่านี้ เธออมาไปหรือเปล่า
หิสาว่อย ๆ เอามือที่โอบอเธออออย่าเบามือ เพราะลัวว่านที่นอนหลับสนิทะื่นึ้นมา านั้น็ัารแ่ัวให้เรียบร้อย ่อนะออาห้อนี้ รั้สุท้ายแล้วสินะที่ะไ้เห็นหน้าเาใล้ ๆ แบบนี้ เธอยืนมอเาเป็นรั้สุท้ายเพื่อำ่อนที่ะไม่มีโอาสอีแล้ว
ลลายืนมออนโสูราาแพ หาไม่มีเาเธอ็ไม่มีทาไ้พัอาศัยในสถานที่แสนหรูแบบนี้เธอสูหายใเ้าลึแล้วหันหลัับสิ่ที่ไม่มีวันเป็นอเธอ ้อบอลาันแล้วละ อบุเาที่สอนให้เธอรู้ัับวามรั เธอะำและเ็บเาไว้ในใไปลอ
หลัาลับมาถึหอพัลลาเ็บอใ้ส่วนัวแล้วรีบหนีไปาที่นี่่อนที่เาะามหา ระหว่ารอึ้นเรื่อบินเพื่อไปอยู่ับเพื่อนแถบภาเหนือ เธอหยิบเ็ึ้นมาู ุแม่อเามอบให้เพื่อให้เลิับลูายอเธอ
“1 ล้านพอใ่ไหม รับเินนี่แล้วอย่ามาเอลูายันอี อนนี้ันมีนที่ีพร้อมและเหมาะสมมาเป็นลูสะใภ้ นี่าธรไม่ไ้บอเธอเหรอว่าำลัะแ่านนเร็ว ๆ นี้แล้ว เาแ่เล่น ๆ ับเธอ็เท่านั้น ถ้ายัื้อและิัวาันเล่นานเธอแน่!”
ุหิมี ุแม่อพสธรมอผู้หิที่ลูายำลัสนใอย่ารัเีย นที่ะมาเป็นลูสะใภ้อเธอ ้อเป็นนมีเียริและาิระูลี ไม่ใ่ยัยเ็บ้านนอนี้ ไม่ว่ายัไเธอ้อัารอย่าเ็า ารแ่าน็ือธุริอย่าหนึ่ เธอ้อารให้ลูายนเียวแ่านับนที่ให้ผลประโยน์เท่านั้น
ารเินทามาบ้านเพื่อนไม่ไ้ลำบามานั เพราะอนเรียนมหาลัยลลาเยมาเที่ยวบ้านเพื่อนแล้ว ึุ้นเยับารเส้นทาี
เพื่อนอลลานนี้ื่อ อิาว พวเรารู้ัันเพราะเป็นรูมเมทสมัยมหาลัย หลับมหาลัย่าแยย้ายไปใ้ีวิ แ่็มีบ้าที่ทัถามสารทุ์สุิบผ่านโเียลมีเีย นระทั่เธอัสินใะหนีาพสธรึิ่อหาเพื่อนเพื่อะอไปพัอยู่้วย อย่าน้อยารอยู่ห่าไลไม่รับรู้เรื่อราวออีฝ่ายเป็นเรื่อี่อเธอ
ลลาำเป็น้อใ้เินึรับเ็มาอย่าไม่ลัเลเพราะีวิอแม่ำลัรอารรัษามันสำัว่าศัิ์ศรีอเธอ เธอยอมเป็นนเห็นแ่ัวีว่าเป็นลูอัู อีอย่าพสธร็ไม่ไ้ริัับเธอเหมือนอย่าุแม่อเาบอเธอริ ๆ ถ้าหาเาริัเรื่ออเรา เาไม่ปปิเรื่อที่ะแ่าน และบอรัับเธอสัรั้ แ่ลอเวลาที่เราอยู่้วยัน มีแ่เธอที่บอรัฝ่ายเียว เธอเป็นอเล่นแ้เบื่ออเาริ ๆ นั่นแหละ
เธอพบับพสธรอนไปเที่ยวผับ านั้นพวเรา็พันาวามสัมพันธ์ัน าู่นอนลายเป็นนรั แ่เธอไม่ิว่าเาะมีเรื่อปปิเธอหลายอย่านานี้ ถ้าหาุแม่อเาไม่มาไล่ให้เธออาีวิลูาย เธอ็เป็นนโ่ที่ไม่รู้เรื่อราวอะไรเลย
พอันทีับวามรัอมปลอม เินทีุ่แม่อเามอบให้ถือะว่าเป็น่าโ่อเธอ็แล้วัน ีวินี้ออย่าไ้มาเอันอี
ลลาอยู่บ้านอิาวร่วมสอเือนแล้ว เธอไม่รับรู้เรื่อราวอพสธร อยู่ที่นี่เธอ่วยานเพื่อน้วยารไป่วยายอไม้ เพื่อนอเธอรับอไม้าาวบ้านแล้วนำไปายในัวเมือ แม้านะหนัไปบ้าแ่็่วยให้เธอไ้ลืมพสธรไ้ เพราะแ่ละวันานเยอะมานเธอไม่มีเวลามาิฟุ้่าน
ลลานำเินที่ไ้าุแม่อพสธร ่าย่ารัษาพยาบาลและให้น้อสาวเป็นนูแล่าใ้่ายในบ้าน เธอบอับน้อสาวว่า้อมาทำานับเพื่อนที่่าัหวัทำให้ไม่ไ้ลับบ้านบ่อย ๆ ถ้ามีใรถามหา็ให้บอว่าไม่รู้ว่าเธอไปไหน
รอบรัวอลลามีสามนแม่ลู พอแม่ป่วยเธอับน้อสาวึ้อหาเลี้ยรอบรัว เธอึ้นมาหาานในรุเทพ ในะที่น้อสาวเลือทำานแถวบ้านเพราะะไ้อยูู่แลแม่้วย ลลาส่เินมาให้แม่ับน้อใ้ทุเือนไม่เยา เธอพยายามทำานอย่าหนัเพราะอยาให้รอบรัวลับมาอยู่พร้อมันอีรั้
ริ๊
เสียระิ่หน้าประูัึ้น ลลาำลัไปหยิบอไม้ที่ทำหล่น ึหันลับมา้อนรับลู้าอย่าระือรือร้น
“อิาวผาเมือยินี้อนรับ่ะ” ลลาทัทาย้อนรับลู้าอย่าสุภาพ
“อุส่าห์เอาเินาแม่ผมไปั้เยอะ สร้าร้านไ้แ่นี้เหรอ”
สามารถอ่านอนที่เหลือไ้ใน E-book นะะ อนนี้มีโปรโมันราา 29 บาท่ะ
ผลงานอื่นๆ ของ พระจันทร์ว่าง ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ พระจันทร์ว่าง
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น